Hayatım Bir Rüya~Bölüm-4

tarafından **melisa126** Cuma Tem. 09, 2010 3:33 pm

Kızlar Heygirl'de paylaşıyordum. Burada da paylaşmak istedim. İlk bölümlerini pek beğenmiyorum açıkçası,değiştirme fırsatım da olmadı. Her neyse...

Bölüm-1
Yeşil gözlerim bugünlerde ders çalışmaktan kan torbası gibi… Saçlarımın sarı olduğunu söylüyorlar, ama tam olarak değil… Boyum uzun-arkadaşlarıma oranla-Sivilcem falan yok!-belki de tek tesellim-Tenim çok beyaz. Bu nedenle arkadaşlarımın bana taktığı lakap ise ‘vampir’ ürkütücü, değil mi?
Bıktım ders çalışmaktan! Neymiş, SBS varmış aman yesinler…
Ne yani SBS var diye hayatımızı kısıtlamamız mı gerekiyor? Bu hiç adil değil…
Arkadaşlarımla aramızda geçen tartışmalar da cabası! Neler oluyor bana bugünlerde… Kendimi tanıyamıyorum bazen… Kırıcı olabiliyorum…
En yakın arkadaşımla yine kavga ettim. Aman ne güzel… Kendimi kötü hissediyorum. Hastalığımdandır herhalde. Kankam Batuhan ise kafasını benim kavgalı olduğum kıza(Ayça) takmış.Pek bir samimiydiler…Uyuz. Bana inat yapıyor bunları.
Batuhan yanıma geldi. Bir şeyler söyleyecek gibiydi:
—Melisa?
—Efendim Batu?
—Şey, ben…
—Çabuk söyle, işim var.
—Ben bölmeyeyim o zaman.
—Ay saçmalama hiçbir şey senden önemli olamaz
Diyip sırıtıyorum.
—Ben Ayçayla olan arkadaşlığımı bitirdim…
—İşte, budur kimin kankası ya!
—Ayça artık benim sevgilim!
—Ne, şaka mı bu? Lütfen şaka olduğunu söyle! Seni parçalayabilirim.
—Hayır, şaka değil. Ayçayı sevdiğimi biliyordun!
—Onun bana yaptıklarını da?
—Evet bana bir seçim hakkı verdin, ben de Ayça’yı seçtim.
—Öyle mi, o zaman sana mutluluklar. Karşıma çıkmassan sevinirim. Benimle konuşma…
—Hayhay! Emredersiniz…
Ukala şey!

tarafından **Admin** Cuma Tem. 09, 2010 3:39 pm

süper
devam Very Happy

tarafından **melisa126** Cuma Tem. 09, 2010 3:40 pm

Gerçi sen okudun ama,neyse

tarafından **melisa126** Cuma Tem. 09, 2010 3:41 pm

Bölüm-2

Eve gidiyorum,annem sinirli anlaşılan,yine bana patlamaz umarım.Çünkü ben de sinirliyim.İkimiz de sinirli olunca olabilecekleri düşünemiyorum…
Annem çok iyidir-sinirli olduğu ve paniklediği zamanlar haricinde-Büyük yeşil gözleri, kırmızı dudakları, altın sarısı saçları vardır…
Korktuğum başıma geldi… Annem büyük yeşil gözlerini bana dikerek:
—Çıkar çabuk o ayakkabıları yerleri yeni sildim. Bu halin ne! Öğretmenin aradı. Notların düşmeye başlamış.
—Anne, yapma lütfen düzeltirim. Önemli değil… Sen bana güven. Hem ne oldu, neden sinirlisin sen?
—Baban aradı. Babaannenler bu akş*** bize geliyorlarmış.2 haftalık bir süreyle…
—İyi işte, ne var bunda… Hem, sen babaannemi seversin…
—Kızım, iyi de ev darmadağınık
—Bu muydu sorun, ben sana yardım ederim…
—O zaman camları silmekle işe başlayabilirsin.
—Tamam, ama önce üzerimi değiştirmeliyim…
—Peki, çabuk ol...
Ve… Temizlik… Biraz stres atmış oldum, her neyse… 
______________________
Batu’dan yediğim kazık bir güzel mideme oturduktan sonra, ders notlarımdaki düşüş nedeniyle annemin beni haşlaması arasındaki zaman zarfında oturmuş, Ayça hanıma ona olan sinirimi anlatan bir not yazıyordum.
Ayça okulun en popüler kızlarındandır. Yanına aldığı iki sazanla-Elif ve Selen-okulda terör estirirler. Gözleri ela, saçlarıysa açık kahve. Düşmanım olsa da itiraf etmeliyim ki güzel bir kız…
Gelelim benim notuma…’’Ayça, seninle eskiden çok iyi arkadaştık… Ta ki hoşlandığım çocuğu herkese yayana kadar…O günden sonra sana nefret duygusu beslemeye başladım.Bana arkadaşlarımı çalarak ne kadar zarar verdiğini anlatamam.Peki bu olay…Kankamı,kardeşimi,Batuhan’ı da herkesi kandırdığın gibi kandıracaksın.Buna eminim…Senden isteğim,ona zarar verme…’’ Of, olmadı öfkemi yine yansıtamadım. Yapamıyorum işte,ne yapayım…
Her ne kadar Batu’yla küs olsak ta onu halâ kardeşim gibi seviyorum. O,her zaman yanımda oldu…

tarafından **melisa126** Cuma Tem. 09, 2010 3:42 pm

Bölüm-3

Of, okula gitmek istemiyorum! Annem beni kaldırmaya çalışıyor. Babaannemler gelmiş. Bu ne biçim bir hayat! Ne olurdu 5 dakika daha uyusam?
—Anne 2 dakika!
—Kızım, kalk geç kaldın!
—Ne, inanmıyorum! Neden daha önce söylemedin ki!
—Fırsat vermiyorsun ki. Sen uyurken Batuhan aradı. Bir şeyler konuşacakmış.
—Ne konuşacakmış ki, neyse boş ver anne iyi ki uyuyormuşum onun gibilerle konuşmak gereksiz!
Aslında ben de istiyorum konuşmayı… Hala seviyorum onu… Bu zamana kadar yanımda olan tek arkadaşım… Ne olurdu Ayça’yla çıkmasaydı! O,kendini beğenmiş benim bütün arkadaşlarımı çalıyor! Nerede adalet!
Hızlıca üzerimi değiştiriyorum. Saçlarımı özensizce toplayıp, kahvaltı etmeden evden çıkıyorum.
Okuldaki sesten nefret ediyorum! Ayrıca bugün olduğunu bilmediğim birçok sınav var-Seda Hanım okul girişinde söyledi-! İnanmıyorum!
Batu arkamdan koşuyor, bir yandan da bir şeyler söylüyordu…
—Melisa!
—Ne, biri bir şey mi söyledi?
—Melisa, dinle beni! Sana söyleyeceklerim var. Ayça’ya yazdığın o not… Senin benden nefret ettiğini düşünüyordum!
—Saçmalama, nereden çıkardın?
—Bilmiyorum, yani ben… Şey… Ayça’yı aslında sevmiyorum.
—Tabi canım…’’Bana Ayça’yı ayarla be kanka !’’ dediğin günleri ne çabuk unuttun. Seninle tanışmamız da böyle olmadı mı? Ben Ayça’yla iyi arkadaşken onu sana ayarlamam için benimle arkadaş olmadın mı?
—Hayır, aslında o bahaneydi.
—Bahane?
—Evet, bahane… Ben seni seviyordum Melisa, nasıl anlamadın ki? Seninle konuşmak için fırsat bulamadım ve böyle bir yalan uydurdum…

tarafından **melisa126** Cuma Tem. 09, 2010 3:44 pm

Bölüm-4

Ne? Olamaz! Hayır, inanmıyorum! Ne yani en yakın arkadaşım beni seviyor muydu? Bu bir kâbus olmalı…
Duyduğum öfke ve utançtan dolayı hızla koşmaya başladım. Koşuyor, koşuyor, koşuyordum… Koşarken zihnimdekileri bir nebze olsun bırakıp rahatladım. Ancak eve döndüğümde hıçkırıklara boğuldum…
Annem ne olduğunu sordu. Ben konuş***ıyordum… Hem konuşsam ne diyecektim ki? ‘‘Anneciğim en yakın arkadaşım beni seviyormuş laylaylom!’’ mu !?
Kendimi odama kapattım. Yorgunluktan gözlerim kapanıyordu. Yatağıma uzandım, gözlerimi kapadım…
Bir anda kendimi okulun önündeki yolda gördüm, güneş yeni yeni doğuyordu… Bu bir rüya mıydı? Batuhan yolda yürüyordu… Yanında Ayça vardı… Birden ara sokaklardan birinden bir araba çıktı. Hızla geliyordu. Arabadan şiddetli bir müzik sesi, bağrışmalar duyuluyordu. Ve birden araba Ayça’ya yöneldi, tam o sırada Batuhan arabanın önüne atladı ve…
Uyandığımda ağlıyordum. Yüzümü yıkamak için kalktığımda telefonuma gelen aramaları gördüm… O an cevap verecek durumda değildim, kalp kırabilirdim…
Aynaya baktım, gözlerim kanlanmıştı. Zombiye benziyordum. Sanki umurumdaymış gibi… Acıktığımı fark ettim ve yemek yemek üzere mutfağa gittim.
Kendime bir sandviç hazırladım ve yemek için balkona çıktım(kapalı alanlarda fazla kalamıyorum da…)Güneş doğmak üzereydi ve benim uyuduğum pek söylenemez. Acaba okula gitmesem mi? Olmaz, Batuhan onun yüzünden olduğunu düşünür…
Çabucak giyinip, özensizce saçlarımı topladıktan sonra telaşla yola çıktım. Okulun olduğu caddenin dönüşünde yerde biri yatıyordu. Aman tanrım! Bu, bu… Batuhan bu! Olamaz, kâbusum gerçek mi oldu şimdi… İnanamıyorum… Koşarak yanına gittim, ambulansı aradım…